ငရဲဘံုဘဝသို႕ အေတြးေရာက္ျခင္း

စကာၤပူနိုင္ငံမွာ တစ္ပတ္တာလံုး မီးခိုးေငြ႕ေတြ ဖံုးလႊမ္းျပီးမဲေမွာင္ေနေတာ့ အျပင္မထြက္ပဲ အိမ္တံခါးအလံုပိတ္၊ အဲကြန္းေတြ အကုန္ဖြင့္ျပီး အိမ္ထဲမွာ ေျချငိမ္ေနခဲ့တယ္။

လူဆိုတာက ခက္သား...။

စားေသာက္ျခင္း ၊ အိပ္စက္ျခင္း အမႈကို မျပဳမျဖစ္၊ ျပဳရသည္ခ်ည္း။ အိမ္ထဲေအာင္းျပီး ျငိမ္ေနတယ္ ဆိုတာေတာင္ စားေသာက္စရာ ျပည့္စံုမွ ျငိမ္ေနနိုင္မွာေလ။ စားေသာက္စရာ မရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ အိမ္တြင္းပုန္းျပီး ျငိမ္ေနနိုင္မွာလဲ။

မီးခိုးေငြ႕ေတြကလဲ တစ္ပတ္တာ အခ်ိန္မွ် ၾကာခဲ့ျပီဆိုေတာ့ တစ္ပတ္လံုးလံုး အျပင္မထြက္ပဲ ခ်က္စား၊ျပဳတ္စားခဲ့ေလေတာ့ အိမ္ထဲက ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ရွိတာေလးလဲ ေျပာင္ကုန္ျပီ...။ စေနေန႕လည္း ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ အျပင္ကို မထြက္မျဖစ္ ထြက္ကာ တစ္ပတ္စာေစ်းဝယ္ထြက္ရေပအံုးမည္။

ဘတ္စ္ကာ (၄) မွတ္တိုင္စာ ေဝးသည့္ ေစ်းသို႕ ေစ်းဝယ္တြန္းလွည္းေလး ဆြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ပံုမွန္အားျဖစ္ မနက္ပိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းေလးအျဖစ္ႏွင့္သာ ေစ်းဆီသို႕ ကားမစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားေလ့ရွိသည္။

ဒီမနက္ေတာ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြက ဖံုးလႊမ္း၊ ပူကလဲပူ ၊ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ ကားကလဲ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာေတာ့ ကားေပၚတက္ထိုင္ရင္း ေစ်းထဲသို႕ လိုက္သြားခဲ့မိသည္။

ျပြတ္သိပ္ မြန္းၾကပ္ေနျပီး ၊တိုးကာေဝ့ကာ ေကြ႕ဝိႈက္ေရွာင္ေနရသည့္ စေနေန႕ရက္မ်ား၏ ေစ်းျမင္ကြင္းမွာ ယေန႕ေတာ့ တစ္သီးတစ္ျခား ကြဲျပားကာ ေျခာက္ေသြ႕လြန္းလွသည္။ လူတိုင္းကိုယ္စီ၏ မ်က္နွာမ်ားမွာလဲ N 95 Mask မ်ားႏွင့္ မည္သူ ၊မည္ဝါဆိုတာေတာင္ သဲကြဲစြာ မွတ္မိျခင္းမရွိ။

ဒီေန႕ေတာ့ အရင္ကလို ေစ်းထဲမွာ စိမ္ေျပနေျပ လွည့္ေန၍ မျဖစ္။ ဝယ္စရာရွိသည္မ်ားကို သုတ္သုတ္ဝယ္ကာ အိမ္ကို ျပန္ရန္ ေျခသုတ္ႏွင္ခဲ့ရသည္။ ကံေလးက အနည္းငယ္ ဆိုးေနျပန္ေသးေတာ့ ကားမွတ္တိုင္ေရွ႕ ေရာက္ခါနီးေလးမွာမွ ေမစီးရမည့္ ကားေလး ထြက္သြားသည္ကို ကားေနာက္ျမီးေလးၾကည့္ရင္း ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္သည္။

(၁၅) မိနစ္တာ ထပ္ေစာင့္ရမည့္ ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီးကို မီးခိုးေငြ႕ေတြၾကားမွာ ထပ္ျပီးေစာင့္ေနရမည့္အတူတူ ထိုအခ်ိန္ကာလက အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လွ်င္လဲ အိမ္ျပန္ေရာက္နိုင္သည့္ လံုေလာက္သည့္ အခ်ိန္ကာလမို႕ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရန္သာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ေျခလွမ္းအစနွင့္ အိမ္ျပန္ခရီးမွာေတာ့ သိပ္ျပီးထူးျခားမႈမရွိ။ ေျခလွမ္းကို ျမင့္တင္ျပီး ကားတစ္မွတ္တိုင္စာ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ပူေလာင္ျခင္းအရသာကို စတင္ခံစားမိေလျပီ။

ထိုပူေလာင္ အိုက္စပ္ျခင္းမွာ ရာသီဥတု ပူေလာင္အိုက္စပ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ၊ မီးပံုနေဘး မီးလႈံေနရသကဲ့သို႕ ပူစပ္ပူေလာင္။ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ေလာင္တဲ့မီး ၊ စကာၤပူစီ မီးခိုးေငြ႔ ခ်ီယံုေလးမွ်ျဖစ္ မီးအပူရွိန္က ေလထုထဲမွာ ေရာယွက္ေနခဲ့သည္။

ပထမဦးစြာ ေရွ႕ရင္ PSL ေတြ ျမင့္တက္ေနပါလွ်က္ အျပင္ထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနရသည့္ အလုပ္လုပ္သူေတြကို အတိုင္းအဆမရွိ သနားမိခဲ့သည္။ ေမကမွ တစ္နာရီၾကာမွ် ေစ်းဝယ္ခ်ိန္ (၁၅) မိနစ္တာမွ် လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ေလးမွာ ဤေရြ႕၊ဤမွ် ပူေလာင္ေနလွ်င္ ၊တစ္ေနကုန္နီးပါး အျပင္ထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လုပ္သားမ်ား မည္မွ် ပူေလာင္ေနမည္လဲ။

ေရွ႕ရက္ေတြတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ညီးညဴတာ ၾကားခဲ့ဖူးသည္..။ ပုဝါကို ေရစြတ္ျပီးအုပ္တာ ခဏေလးနဲ႕ ေျခာက္လို႕ အလွ်င္မီွေအာင္ ပုဝါ ႏွစ္ထည္ သံုးထည္ ေရစြတ္စြတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနရတာလို႕။ ခုလို အျပင္ထြက္ခ်ိန္မွပဲ သူတို႕ ခံစားရသည့္ အပူမီးကို ေသခ်ာခံစားေတြးၾကည့္နိုင္ေတာ့သည္..။။

ထိုခဏတာမွာပဲ စိတ္က အာရံုတစ္ခုစီ ေရာက္သြားခဲ့မိသည္။ အင္ဒိုနီးရွားႏွင့္ စကာၤပူသည္ နီးသည္ ဆိုေပမဲ့ ေဝးေနေသးသည္။ ဆူမာၾထာ မွာ ေလာင္သည့္ ေတာမီးသည္ စကာၤပူထိ မကူးစက္နိုင္ေခ်။ ပင္လယ္ေရျပင္ၾကီး ျခားေနေသးသည္။ ေလႏွင္ရာ ေရႊ႕လ်ားေနသည့္ မီးခိုးေငြ႕ေတြကသာ ပင္လယ္ျပင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ သူႏွင့္အိမ္နီးခ်င္း စကာၤပူသို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မီးခိုးေငြ႕ေတြႏွင့္အတူ ျပာမႈန္႕မ်ားက ကပ္ပါလာသည္...။ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည့္ အပူရွိန္သည္ မဆိုစေလာက္ေလးမွ်သာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့မည္။

ယခုကဲ့သို႕ မဆိုစေလာက္ေလး က်န္ေနေသးသည့္ အပူရွိန္ပင္လွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ ပူစပ္ပူေလာင္ျဖစ္ေနလွ်င္ တျငီးျငီးႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးသည္ မည္မွ် ပူေလာင္လိုက္မည္နည္း။ ငရဲျပည္မွ ငရဲသားမ်ား မည္မွ် ပူေလာင္ၾကမည္နည္း။ ထိုအပူမီးကို ေတြးဆကာ ေၾကာက္ရြ႕ံလာခဲ့မိသည္။ ငရဲသားမ်ား၏ ဘဝကို စာနာသနားခဲ့မိသည္။

မီးခိုးေငြ႕မ်ားႏွင့္ စကာၤပူနုိင္ငံ၏ ခဏတာ အခ်ိန္ခါသည္ ေမ့အဖို႔ သဘာဝေဘးဟု မေတြးျဖစ္ခဲ့ပဲ ငရဲျပည္ အတိတ္နမိတ္ပံုေလလားလို႕ ေတြးၾကည့္ခဲ့ရင္း ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႕စိတ္မ်ားႏွင့္အတူ ေမ့ရဲက နက္ျဖန္မ်ားကို ဆထက္တန္ပိုး ၊ ပိုလို႕တိုးေအာင္ ေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္သာ ျဖတ္သန္းေနေတာ့မည္ဟု ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိေလသည္။





... (¯`v´¯)♥
.......•.¸.•´
....¸.•´
... (
☻/
/▌♥♥
/ \ ♥♥ ေမသဇင္